Dag lieve mensen,
Inmiddels, 18 weken op weg tijdens de zwangerschap van ons 4e kindjes. Sinds ik dit heb gedeeld, krijg ik regelmatig vragen over voorbereidingen, hoe ik dat doe met de andere kids, kwaaltjes, cravings. Dat ik deze kerstvakantie dacht; tijd om hierover te gaan schrijven! De meeste mensen die mijn blogs lezen zijn tenslotte ouders, wie weet met een wens voor nog een kindje, of in verwachting, of al met een compleet gezin. Dus lijkt je het leuk om via mijn blogs mijn zwangerschap te volgen, lees lekker verder....
Het voelt nog steeds wat onrealistisch, om hierover te schrijven. Lange tijd was ons gezin compleet, vonden wij beiden. Het zijn ook niet altijd makkelijkere jaren geweest (lees hierover mijn blog over mijn burn-out bijvoorbeeld). Hierdoor dacht ik echt, dat dit het maximale was wat ik aankon en wat ik leuk zou vinden, als moeder. Nou zitten onze drie kids ook vrij dicht op elkaar (3 onder de 4) wat het soms extra pittig en stressvol maakte. Nu eenmaal in wat rustiger vaarwater, alle 3 zindelijk, 2 op de basisschool en rustige nachten, zitten we er weer anders bij..... Zo ook deze zomervakantie in Frankrijk. De tijd waarin je veel met elkaar bent, geniet van het gezin, geniet van elkaar, s avonds praat met een lekker glaasje wijn en een toastje. Spelletje hier, spelletje daar.. zo raakte we aan de praat over onze toekomstplannen, ons gezin en hoe groot de kinderen al weer werden. De mensen die mij goed kennen, weten dat ik dol ben op baby's, maar ook Sander is een echte 'baby ouder' en kan enorm van die tijd genieten, maargoed baby's worden ook groter. Zo op vakantie, begon die wens te kriebelen. Nu we beiden zelfstandig zijn, Sander minder is gaan werken, leek een kindje erbij zo mooi te passen. Even vlogen we toen al op een roze wolk, moeilijk te bevatten wat ons overkwam. Gingen we dit echt aan? Spannend, en vooral zo leuk... !
27 september kon ik me niet meer inhouden en besloot ik een aantal dagen voor mijn NOD toch alvast te testen, in de middag. Olivier lag te slapen en ik wilde toch al een poging wagen. Van eerst volledig wit, zag ik langzaamaan een heel licht streepje ontstaan.. ik dacht werkelijk dat ik mezelf voor de gek hield. Totdat het me lukte om hem op de foto te zetten. Dagen erna bleef ik testen en bleef het streepje oplopen. Onwerkelijk en zo dankbaar. Ik voelde me vrij snel ook echt zwanger. Honger, trek in gekke dingen (vooral kindersnoep), moe.... moe... moe. Dat kenmerkt voor mij zeker het eerste trimester. Die alles overheersende moeheid. Ik moet wel zeggen, dat deze 'pas' rond een week of 8 écht kwam. Lichamelijke moeheid maar ook geestelijk. Ik sliep dus iedere middag mee met Olivier en ging heel vroeg naar bed. Voelde weinig puf voor Pippeloentje en andere sociale bezigheden. Ik probeerde hier natuurlijk zoveel mogelijk aan toe te geven, het is dan ook niet iets wat je daadwerkelijk kan tegenhouden. Naast de moeheid had ik een haat/liefde verhouding met eten. Ik kon alleen kleine beetjes eten, anders werd ik misselijk of kreeg ik buikpijn door een te 'vol' gevoel. Na het eten moest ik dan vaak ook echt even op de bank liggen. We telde af naar de eerste echo op 27 oktober. Om eindelijk de bevestiging te krijgen dat er daadwerkelijk een kindje aan het groeien is. Want wat is dat eerste trimester spannend he? Je wilt zo graag de bevestiging krijgen. Toch heb ik geprobeerd om rust te vinden en vooral te vertrouwen op mijn lijf. Het feit dat ik al 3 keer een gezonde zwangerschap heb gehad helpt hier ook bij natuurlijk.
Terwijl al mijn energie ging naar de groei van ons vierde kindje, ging de drukte van ons gezinsleven natuurlijk ook gewoon door. Vooral Loena haar gedrag veranderde, sinds mijn zwangerschap. Ze was vaker boos, gedrag wat wij niet konden plaatsen. Al vrij snel legde ik het verband met mijn zwangerschap en besloten wij haar niet te lang in het ongewis te laten. Dus na de goede echo(!) besloten we het haar met een week of 8 te vertellen. Voor haar een droom die uitkwam, iets wat ze heel vaak vroeg; ' mama, ik wil ook zo graag nog een baby erbij!' en waar ik altijd op zei ' nee lieverd, ons huis is echt vol met al onze kindjes' , kwam nu dus toch uit. Het was voor haar heel onverwachts en ze was zo blij. We hadden met elkaar besproken hoe 'erg' het zou zijn, mocht ze toch wat vertellen aan iemand. Dit was te overzien. Daarnaast is ze vrij goed in het bewaren van geheimpjes. Ze ging op in haar grote zussen rol. S avonds met het naar bed gaan praten we erover en overdags gaf ze me soms kleine signalen. We legde s avonds het muziekdoosje voor de baby op mijn buik, zodat de baby al aan het muziekje kon wennen. Met 11 weken hadden we de termijnecho en mocht zij ook mee. Toen deze echo helemaal goed was en we een prachtig levendig bewegend kindje zagen, besloten we het aan de rest van ons gezin te vertellen en aan onze ouders.
Ik verzamelde de babyspulletjes die we hadden en we besloten het aan Isabel en Olivier apart te vertellen, met het naar bed gaan. Het duurde even voordat het kwartje viel, wat een nieuws! Isabel moest er even aan wennen en het is maar de vraag of Olivier het echt begreep. Wij waren blij dat we het eindelijk konden delen, dat is toch wat je na die weken heel graag wilt? Isabel en Loena gingen het die week ook delen in de klas, wat waren ze trots! Een echo foto hing in de klas en ik kreeg hele leuke foto's te zien. Tegelijkertijd dus wel even wennen dat het ineens 'de wereld' in is, en je op het schoolplein wordt gefeliciteerd. Ook Olivier ging het delen op het kinderdagverblijf, een plek waar wij al jaren komen, en dus nog een hele tijd blijven komen ;).
Naarmate mijn buik ging groeien, werd het steeds tastbaarder voor de kinderen. Ze pakken allemaal hun momentjes, en ik probeer ze natuurlijk te betrekken in de voorbereidingen. Zo bekijken we samen de spulletjes die ik koop voor de baby en zoeken we de babyspulletjes uit die van hun zijn geweest vroeger.
Bij een week of 11 begon ik me alweer wat beter te voelen. Ik kreeg meer energie en hoefde niet meer elke middag een middagdutje te doen. Ook kwam mijn gezonde honger meer terug en kon ik weer een hele maaltijd op. Mijn buik begon al vrij snel te groeien, kenmerkend als je vaker zwanger bent geweest natuurlijk. Met 13 weken kregen we een medische echo, wat nieuw is. De kleine werd volledig onder de loep genomen, bijzonder hoor om dat al met die termijn te zien. De gynaecoloog vertelde dat het hartje nog maar de grote was van een rijstkorrel(!) en toch konden we al alle details van het hartje zien. De echo zag er goed uit, wat een opluchting. De Nipt hebben wij ook deze zwangerschap niet gedaan, maar de medische echo's vind ik wel erg prettig. Zo konden we dus zonder zorgen op naar het tweede trimester.... waar ik nu middenin zit! Op naar de 20-weken echo, waar we ook te horen krijgen of we een zoon of een dochter krijgen.
Ik hou jullie doormiddel van deze speciale 'zwangerschaps blogs' op de hoogte.
Lieve groet
Jasmijn
Pippeloentje
